Η Αμαργέτη είναι ένα γραφικό χωρίο που βρίσκεται 25 χιλιόμετρα ανατολικά της Πάφου. Κατά τη διάρκεια της περιόδου της Φραγκοκρατίας και της Ενετοκρατίας, το χωριό άνηκε σε φεουδάρχη. Συγκεκριμένα, o Γάλλος ιστορικός Λουί Ντε Μας Λατρί συμπεριλαμβάνει την Αμαργέτη στον κατάλογο των χωριών που υπήρξαν φέουδα κατά τις περιόδους αυτές. Την περίοδο της Φραγκοκρατίας και της Ενετοκρατίας τα φέουδα αναπτύχθηκαν ως κυρίαρχος θεσμός του λεγόμενου φεουδαλισμού, κάτι που αποτελούσε με τη σειρά του πολιτικό και κοινωνικό σύστημα ιδιοκτησίας γης κατά τον Μεσαίωνα. Το χωριό εντοπίζεται στους παλαιούς χάρτες με το όνομα «Margieti». Είναι πιθανό η ονομασία της Αμαργέτης να συνδέεται με το γυναικείο φράγκικο όνομα Amargueti. Διαδεδομένη άποψη είναι ότι το όνομα της κοινότητας προέρχεται από μια πριγκίπισσα με το όνομα Margot, στην οποία άνηκε η Αμαργέτη ως φέουδο.

Η Αναρίτα είναι ένα γραφικό χωρίο που βρίσκεται στην επαρχία Πάφου. Η προέλευση του ονόματος του χωρίου δεν είναι γνωστή αλλά η πιθανότερη εκδοχή αναφέρει ότι η λέξη Αναρίτα προήλθε από τη λέξη Ενορίτης. Η βυζαντινής προέλευσης λέξη «ενορία» σημαίνει εκκλησιαστική περιφέρεια. Ωστόσο, την εποχή της Φραγκοκρατίας είχε και διοικητική σημασία. Με τον καιρό, η προσθήκη του γράμματος «α» στην αρχή πολλών λέξεων γινόταν ως συμπληρωματικό στολίδι, έτσι η λέξη έγινε ανορία και ο ενορίτης έγινε ανορίτης. Ακολούθως, η λέξη έγινε αναρίτης. Οι άλλες εκδοχές είναι πως την ονομασία της η κοινότητα την πήρε πιθανώς από την ύπαρξη του μοναστηριού του Αγίου Ονησιφόρου, που τα ερείπιά του είναι ορατά κοντά στην εκκλησία του, ενώ άλλες πηγές συσχετίζουν το όνομα με την αναρή, το κυπριακό είδος τυριού που παράγει ο τόπος. Μια άλλη εκδοχή κάνει λόγο για την Αναβρύτα που με το πέρασμα του χρόνου έγινε Αναρίτα, επειδή ανάβλυζαν από παντού νερά.

Ο Κάθηκας είναι ένα γραφικό χωρίο που βρίσκεται στην επαρχία Πάφου. Υπάρχουν 2 εκδοχές για το όνομα του χωριού. Η μία φαίνεται να προήλθε από το ρήμα «να καθίσει», λόγω της αντίληψης ότι το χωριό όταν το αντικρίζει κανείς από απόσταση, φαίνεται ότι «κάθεται» σε μια επίπεδη τοποθεσία. Η δεύτερη εκδοχή είναι ότι τα καραβάνια που ξεκινούσαν από την Πάφο προς την Πόλη Χρυσοχούς κάθονταν για ανάπαυση και για να ποτίσουν τα ζώα τους στην Χαβούζα της Κοινότητας.

Υπάρχουν δύο εκδοχές για το όνομα του χωριού. Με βάση το περιοδικό «Η Φωνή των Κοινοτήτων», η ονομασία του χωριού συνδέεται με ετυμολογική εξήγηση. Η Καλλέπεια, όπως γράφει στο περιοδικό, προήλθε από τη σύνθεση των λέξεων «κάλλος» και «πεια», που σημαίνουν αντίστοιχα «ομορφιά» και «καλός λόγος», επειδή «οι κάτοικοι μιλούσαν με όμορφα λόγια». Η δεύτερη εκδοχή, σύμφωνα με τη «Μεγάλη Κυπριακή Εγκυκλοπαίδεια», το όνομα το χωριού συνδέεται με το επίθετο κάλλιστος που σημαίνει ωραιότατος. Πιστεύεται ότι κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας, σύμφωνα με τον Γάλλο ιστορικό Λουί Ντε Μας Λατρί, το χωριό χωριζόταν σε Πάνω και σε Κάτω Καλλέπεια. Η Πάνω Καλλέπεια, όπως αναφέρει, ήταν ένα μεσαιωνικό φέουδο ονομαζόμενη Calopes, ενώ η Κάτω ήταν ένα από τα κτήματα της βασιλικής οικογένειας της Κύπρου. Αξιοσημείωτος είναι ένας καταστροφικός σεισμός που έπληξε την Πάφο το 1953, όντας μια από τις πιο άσχημες στιγμές που έζησε το χωριό, αφού τότε η Καλλέπεια υπέστη σοβαρές ζημιές. Το χωρίο έχει χαρακτηριστεί ως παραδοσιακός οικισμός. Οι πλείστες οικίες του χωριού είναι πετρόκτιστες με τοπικές πέτρες, όπως η αθασόπετρα και η κοφτερή, με κύριο χαρακτηριστικό τις περίκλειστες αυλές τους. Επιπρόσθετα, περιδιαβαίνοντας στο χωριό, μπορεί κανείς να παρατηρήσει τα παραδοσιακά λιθόστρωτα σοκάκια και τις βρύσες που υπάρχουν.

Τα Καλοκέδαρα δεν αναφέρονται καθόλου στις πηγές της περιόδου της Φραγκοκρατίας, ίσως επειδή το χωριό κατά την εποχή εκείνη ήταν μικρό και άσημο. Είναι πολύ πιθανό κατά το 14ο αιώνα να αποτελούσε κτήμα του ευγενούς Gautier de Moine, o οποίος κατείχε και την περιοχή Σίντης (Sindes) που βρίσκεται στα σύνορα διοικητικής έκτασης του χωριού. Ο Νέαρχος Κληρίδης στο βιβλίο του αναφέρει ότι «δε γνωρίζουμε γιατί πήρε αυτό το όνομα», ενώ στην Μεγάλη Κυπριακή Εγκυκλοπαίδεια αναφέρεται ότι το χωριό ίσως να πήρε το όνομα του από το δέντρο «καλός κέδρος». Επιπρόσθετα, παλαιότερα υπήρχε η εκδοχή ότι το χωριό πήρε το όνομα αυτό γιατί χτίστηκε σε κοιλάδα κέδρων, άποψη η οποία όμως δεν μπορεί να αιτιολογηθεί ετυμολογικά. Σημειώνεται ότι, τόσο παλαιότερα (σε μεγαλύτερο βαθμό) όσο και σήμερα, πολλοί Κελοκεδαρίτες χρησιμοποιούν για το χωριό τους και το όνομα η «Τζιελοτζιάρα». Τα Κελοκέδαρα είναι κτισμένα στη δυτική πλαγιά του βουνού Παούρα, σε υψόμετρο 490 μέτρων. Τη δεκαετία του 1960, ο πληθυσμός του χωριού έφτασε στους 758 κατοίκους και μέχρι τότε αποτελούσε ένα παραδοσιακό χωριό με δικά του ξεχωριστά χαρακτηριστικά. Τα σπίτια ήταν όλα χτισμένα με πέτρα από την περιοχή και με δώμα από «βολίτζια» με κλαδιά δέντρων πάνω σ' αυτά, με χώμα και «κόννο» (ένα αργιλώδες χώμα, αδιαπέραστο από τη βροχή) από πάνω.

Το όνομα του χωρίου φαίνεται να προήλθε από τις πολλές εκκλησίες και μοναστήρια που βρίσκονται στο χωριό ή κοντά σε αυτό, οι οποίες είναι αφιερωμένες στην Παναγία.Η περιοχή τιμά ιδιαίτερα την Παναγία, κάτι που μαρτυρά το γεγονός ότι όλες οι εκκλησίες στο χωριό είναι αφιερωμένες σε αυτή. Ο πρώτος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ', γεννήθηκε στην Παναγιά το 1913. Σε επίσημους χάρτες και σε άλλες καταγραφές, το χωριό αναγράφεται ως Πάνω Παναγιά. Σε παλαιότερες εποχές υφίστατο ένα άλλο χωρίο (χαμηλότερα) που ονομαζόταν επίσης (Κάτω) Παναγιά, το οποίο όμως καταστράφηκε. Μια άλλη πηγή, από τον Νέαρχο Κληρίδη, αναφέρει ότι ο παλαιός οικισμός της Παναγιάς αντικαταστάθηκε από νεότερο όταν καταστράφηκε από τις καθιζήσεις. Ο νεότερος οικισμός κτίστηκε ψηλότερα από τον παλαιό, γι' αυτό και πήρε και τον χαρακτηρισμό «Πάνω». Τέλος, η Παναγιά είναι το 2ο ψηλότερο χωριό της επαρχίας Πάφου.

Ο οικισμός της Σαλαμιού έχει ιστορία 4.000 ετών. Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, η κοινότητα πιθανότατα πήρε το όνομά της από τη Σαλαμίνα, την αρχαία πόλη της Πάφου ή της Σαλαμίνας της Ελλάδος. Βάσει ερευνητών, η κατάληξη «-ιού» είναι υποκοριστική και η έννοια της είναι συγκριτική αφού υποδηλώνει το μέγεθος της, ότι είναι μικρή. Έτσι το όνομα του χωριού έχει ετυμολογική προέλευση από την Σαλαμίνα, σαν μια μικρή Σαλαμίνα. Φημολογείται πως η Σαλαμίνα ιδρύθηκε στα μέσα του 11ου αιώνα π.Χ., ενώ γραπτές αναφορές σε αρχαία πόλη Σαλαμίνα γίνονται ακόμα και 500 χρόνια πριν την ίδρυσή της, που κάνουν λόγο για τη σημερινή Σαλαμιού. Αξιοθαύμαστη είναι η ύπαρξη τοπικού βασιλείου στην περιοχή της σημερινής Σαλαμιού η οποία, εκτός από γραπτές πηγές σε αρχαία κείμενα, μπορεί να επιβεβαιωθεί και από μια πέτρινη στήλη με έναν γενειοφόρο τοξότη και κυπροσυλλαβική επιγραφή που βρέθηκε στο χωριό και μεταφέρθηκε στο Βρετανικό Μουσείο το 1874. Το χωρίο Σαλαμίου μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα κλασσικά παραδοσιακό χωρίο, αφού οι πετρόχτιστα οικίες σε συνδυασμό με την τοπική πέτρα (τη λεγόμενη αθασόπετρα) που χρησιμοποιήθηκε στο κτίσιμο του οικισμού παραπέμπει σε μια άλλη περίοδο, πιθανώς Βυζαντινή. Η Σαλαμιού αποτελεί ένα ζωντανό μουσείο λαϊκής αρχιτεκτονικής, αφού δίνει την ευκαιρία στον επισκέπτη να μελετήσει ιστορικά την κυπριακή αρχιτεκτονική παράδοση, ενώ παράλληλα πολλές από τις κατοικίες της έχουν χαρακτηριστεί σαν διατηρητέες και παραδοσιακές οικοδομές.

Σύμφωνα με τον Α. Παπαμιχαήλ, «η Χούλου ιδρύθηκε με τον ερχομό των Φράγκων τον 13ο αιώνα μ.Χ. και οι Φράγκοι επέλεξαν το μέρος αυτό λόγω του ότι υπήρχαν πολλά νερά. Εγκαθίδρυσαν την έδρα τους εκεί και έκτισαν το παλάτι στην αυλή της σημερινής εκκλησίας. Η σημερινή εκκλησία ήταν η εκκλησία του παλατιού, η προσωπική εκκλησία του φεουδάρχη». Κατά μια εκδοχή, η Χούλου πήρε το όνομα της από τον Συριακής καταγωγής Φεουδάρχη Gou. Το χωριό Χούλου συγκαταλέγεται στα πιο όμορφα χωρία της Κύπρου και διακρίνεται για τις φυσικές ομορφιές της και την πλούσια λαϊκή της παράδοση. Ο οικισμός ανήκει στην κατηγορία των «αμπελοχωριών», κρατώντας μέχρι και σήμερα ανόθευτο τον παραδοσιακό του χαρακτήρα. Είναι ιδιαίτερη η αρχιτεκτονική του αφού χαρακτηρίζεται από τα στενά δρομάκια και τα άσπρα πετρόχτιστα σπίτια με το ευρύχωρο προαύλιο και τις εσωτερικές καμάρες. Μια όμορφη αντίθεση προσθέτουν και τα ξύλινα παράθυρα και πόρτες, καθώς και τα κεραμίδια στις στέγες. Στο χωρίο επίσης υπάρχει και ο τουρκομαχαλάς (τούρκικη συνοικία) και ο γνωστός μιναρές.