Ο Άγιος Θεόδωρος ήταν ένα μικτό χωριό, μέχρι που οι Τουρκοκύπριοι εγκατέλειψαν την κοινότητα, μετά την Τούρκικη εισβολή του 1974. Σήμερα, αριθμεί περίπου επτακόσιους κατοίκους και προεκτείνεται μέχρι την παραθαλάσσια περιοχή, καθώς αρκετοί κάτοικοι επέλεξαν να χτίσουν την κατοικία τους στην περιοχή του Πεντασχοίνου, ενώ διαθέτει σχεδόν αντίστοιχο αριθμό εξοχικών κατοικιών. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα χωριά της Κύπρου σε έκταση και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι διαθέτει 8.5 χιλιόμετρα παραλιακό μέτωπο. Η ονομασία του χωριού προήλθε από τον πολιούχο Άγιο, στον οποίο είναι αφιερωμένος ο μεγαλοπρεπής ναός του χωριού. Το χωριό δεν σημειώνεται σε παλιούς κυπριακούς χάρτες και είναι πολύ πιθανόν να δημιουργήθηκε από αρχαίους οικισμούς που υπήρχαν στην περιοχή και συναντιούνται σε μεσαιωνικούς κυπριακούς χάρτες, όπως Αnastadia, Xeugalalio, Capno, Vasilopotamo και Pendasino. Ο δρόμος που οδηγεί στην παραλιακή περιοχή του χωριού ονομάζεται «Κοιλάδα του Πεντασχοίνου» καθώς βρέχεται από τον ποταμό Πεντάσχοινο που διαπερνά το χωριό και καταλήγει στη θάλασσα. Μια από τις αρκετές παραδόσεις για την ονομασία του χωριού αναφέρει ότι ονομάστηκε έτσι γιατί υπήρχε στην περιοχή μια μεγάλη «κουφή» (φίδι) του ποταμού που είχε μάκρος πέντε σχοινιά.

Ο Δήμος της Αθηένου αποτελεί έναν από τους 6 Δήμους της επαρχίας Λάρνακας. Αποτελεί μια από της ιστορικότερες περιοχές της Κύπρου με μεγάλη συμβολή στην ανάπτυξη της αγροτικής παράδοσης του νησιού. Υπάρχουν πολλές εκδοχές για την προέλευση του ονόματος της Αθηένου, με μια από αυτές να αναφέρει πως ορισμένοι κάτοικοι από την Αθήνα ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην Αθηένου και έτσι έδωσαν το όνομα της πόλης τους «Αθήνα» στην Αθηένου. Πιστεύεται ότι η περιοχή της Αθηένου κατοικείτο από το 14ο αιώνα π.Χ. σύμφωνα με σημαντικά ευρήματα αρχαιολογικών ανασκαφών. Μάλιστα, η αποικία αρχικά ονομάστηκε Γόλγοι είτε από το όνομα του Γόλγου (αρχηγού των Αχαιών) είτε από το επίθετο της Γολγίας Αφροδίτης, για την οποία υπήρχε ιερό στην περιοχή. Κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής του 1974, ο τουρκικός στρατός κατέβαλε την Αθηένου, στη συνέχεια αποσύρθηκε από την περιοχή και οι κάτοικοι της Αθηένου επέστρεψαν στα σπίτια τους το 1975. Ωστόσο, το 65% της διοικητής έκτασης της Αθηένου δεν ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία. Εκ του νόμου, το έδαφος αυτό ανήκει στην Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ εκ των πραγμάτων ελέγχεται από το μη αναγνωρισμένο κράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου.

Στο χωρίο υπάρχουν όμορφα πετρόκτιστα δρομάκια περιφερειακά της κεντρικής πλατείας. Είναι ένα χωριό εμπλουτισμένο με παραδοσιακά πέτρινα οικήματα, που στο εσωτερικό τους ξεπροβάλουν πανέμορφες ειδυλλιακές αυλές. Ο οικισμός της Καλαβασού υπήρχε κατά την περίοδο του Μεσαίωνα με την ίδια ονομασία και βρίσκεται σημειωμένος σε παλιούς χάρτες με την ονομασία Calavaso και Calavato. Η ανασκαφική έρευνα των ειδικών επιστημόνων και η συστηματική αρχαιολογική επισκόπηση στην περιοχή της Καλαβασού είχαν σαν αποτέλεσμα την ανακάλυψη πολλών αρχαιολογικών χώρων, που εντάσσονται σ' όλες σχεδόν τις φάσεις των κυπριακών προϊστορικών και ιστορικών χρονολογικών περιόδων. Οι σημαντικότεροι από τους χώρους αυτούς, κατά χρονολογική ακολουθία, είναι ο προκεραμεικός νεολιθικός συνοικισμός της Τέντας (7000 – 6000 π.Χ.), ο νεολιθικός συνοικισμός της Καλαβασού Α' στην Κοκκινόγια της Κεραμεικής Νεολιθικής ΙΙ περιόδου (4500 – 3800 π.Χ.), οι χαλκολιθικοί συνοικισμοί στους Αγιούς και της Καλαβασού Β' στις Παμπούλες (3500 – 2500 π.Χ.).

Ο Κάτω Δρυς βρίσκεται νοτιοδυτικά της επαρχίας Λάρνακας και συνορεύει με τα χωριά Πάνω Λεύκαρα και Βάβλα Χαρακτηριστικό προνόμιο του χωρίου είναι το λοφώδες ανάγλυφο σχήμα του με τις στενές βαθιές κοιλάδες. Υπάρχουν 2 εκδοχές για την προέλευση του ονόματός του. H πρώτη εκδοχή λέει ότι πήρε το όνομά του από τους πολλούς Δρύες (βαλανιδιές) που υπήρχαν στο χωριό. Μια δεύτερη εκδοχή αναφέρει ότι πριν πολλά χρόνια υπήρχαν δυο χωριά, ο Πάνω Δρυς και ο Κάτω Δρυς και ανάμεσα στα δυο χωριά υπήρχε ένας πελώριος Δρυς. Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας κράτησε το ίδιο όνομα ενώ σε κάποιους παλαιούς χάρτες είναι και σημειωμένο ως Catodi. Το χωριό υφίστατο κατά τα Βυζαντινά χρόνια, αφού αναφέρεται ότι απ' αυτό καταγόταν ο Άγιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος που ζούσε όταν επήλθε η αλλαγή από τη Βυζαντινή περίοδο στη Φραγκοκρατία. Σύμφωνα με την παράδοση, μεταξύ του Κάτω Δρυ και των Λευκάρων, υφίστατο και άλλος οικισμός που ονομαζόταν Απλίκι, ο οποίος εγκαταλείφθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα εξαιτίας συχνών κατολισθήσεων και καθίζησης του εδάφους. Από το Απλίκι, σύμφωνα πάντοτε με την παράδοση, κατάγονταν οι γονείς του Αγίου Νεοφύτου, οι οποίοι μετοίκησαν στον Κάτω Δρυ, όπου και γεννήθηκε ο Άγιος.

Ο Δήμος Πάνω Λευκάρων βρίσκεται στην περιοχή της Λάρνακας, στα νοτιοανατολικά της οροσειράς του Τροόδους. Θα μπορούσε κανείς να πει πως τα Λεύκαρα βρίσκονται στην καρδιά της Κύπρου, αφού απέχουν μόλις 50 χιλιόμετρα από τη Λευκωσία, 35 από τη Λάρνακα και 55 από τη Λεμεσό. Η προέλευση του ονόματος του χωριού έχει τρεις πιθανές εκδοχές. Η πρώτη είναι ότι η λέξη είναι σύνθετη και σημαίνει Λευκά Όρη, όπου προέρχεται από τα ασβεστολιθικά πετρώματα που υπάρχουν στην περιοχή, τα οποία δημιουργούν ένα λευκόχρωμο και πυρολιθικό τοπίο. Η δεύτερη εκδοχή είναι πως προέρχεται από συστάδες μικρών λεύκων που φύτρωναν στην περιοχή. Τέλος, πιστεύεται πως η ονομασία του χωρίου μπορεί να προήλθε και από έναν οικιστή της περιοχής που ονομαζόταν Λεύκαλος. Η πρώτη γραπτή μαρτυρία για την ύπαρξή του με την δηλωμένη ονομασία προέρχεται από την Τυπική Διαθήκη του Αγίου Νεοφύτου, ο οποίος αναφέρει ότι γεννήθηκε στα Λεύκαρα το 1134μ.Χ. Σύμφωνα με τις ιστορικές μαρτυρίες, τον 14ο αιώνα στα Λεύκαρα είχαν εξοριστεί τα ηγετικά στελέχη του στρατιωτικού τάγματος των Ναϊτών. Την εποχή της Ενετοκρατίας (15ος – 18ος αιώνας) αναφέρεται ότι τα Λεύκαρα αποτέλεσαν τουριστικό θέρετρο για τις αρχόντισσες των Ενετών. Με βάση κάποιες αναφορές, πιθανολογείται το σενάριο πως οι αρχόντισσες δίδαξαν το λευκαρίτικο κέντημα στις γυναίκες του χωριού. Επιπλέον, πιστεύεται ότι την εποχή αυτή ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι επισκέφτηκε το χωριό, όπου και αγόρασε ένα μεγάλο τραπεζομάντηλο για την Αγία Τράπεζα του Καθεδρικού ναού του Μιλάνου.

Κτισμένη ανάμεσα στις λοφοπλαγιές με μέσο υψόμετρο 190 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας, η Σκαρίνου αποτελεί την καρδιά της Κύπρου. Είναι πάνω στον οδικό άξονα του νησιού που ενώνει την Λευκωσία, την Λεμεσό και την Λάρνακα. Το χωριό σύμφωνα με την παράδοση πήρε το όνομά του κατά τα Μεσαιωνικά χρόνια. Σε παλιούς χάρτες βρίσκεται σημειωμένο ως Scharino, αλλά και ως S. Harino, όπου το γράμμα «S» σημαίνει Άγιος. Δεν είναι όμως σίγουρο πιο είναι το όνομα του Αγίου (ίσως Χαρίτων), γιατί πρόκειται για όνομα παραποιημένο κατά τα χρόνια της Φραγκοκρατίας. Συνεπώς είναι πιθανόν η αρχική ονομασία του χωριού να ήταν αγιολογική κατά τα Βυζαντινά χρόνια π.χ. Άγιος Χαρίτων, από όπου προήλθε παρεφθαρμένη η σημερινή ονομασία. Σύμφωνα με μια άλλη άποψη που αναφέρει ο Νέαρχος Κληρίδης, η ονομασία του χωριού προήλθε από το όνομα ή την ιδιότητα του πρώτου οικιστή, που υποθέτει ότι λεγόταν Σκαρίνος (σημαίνει βοσκός που σκάριζε τα πρόβατα, δηλαδή τα έβγαζε σε νυκτερινή βοσκή). Οποιαδήποτε από τις πιο πάνω εκδοχές και αν δεχθούμε, το συμπέρασμα που βγάζουμε είναι ότι το χωριό Σκαρίνου, ιδρύθηκε πιθανότατα πριν την περίοδο της Φραγκοκρατίας, κατά την Βυζαντινή εποχή.

Η Τόχνη βρίσκεται 36 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Λάρνακας και γειτνιάζει με τη Χοιροκοιτία και την Καλαβασό. ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του χωρίου είναι μια σίγουρη εγγύηση για την ομορφιά της Τόχνης, καθώς το κύριο υλικό που χρησιμοποιείται στα οικοδομήματα του είναι η πέτρα που προέρχεται από την περιοχή. Τα στενά σοκάκια και τα ανώγεια κτισμένα όλα με πέτρα προσδίδουν μια ξεχωριστή γοητεία στο χωριό. Κατά τη διάρκεια των μεσαιωνικών χρόνων, η Τόχνη υπήρχε ήδη με την ίδια ονομασία, αποτελώντας φέουδο. Για την ονομασία του χωριού δεν υπάρχουν σαφείς πληροφορίες, αν και μια εκδοχή αναφέρει ότι, σύμφωνα με την τοπική παράδοση, η «Τόχνη» προήλθε από την παραφθορά της λέξης «Τέχνη» αναφερόμενη στην ιδιαίτερη τέχνη και μαστοριά που χρειάστηκε για να κτιστεί το χωριό. Οι Τουρκοκύπριοι κάτοικοι είχαν δώσει στο χωριό την ονομασία Taskent που σημαίνει πέτρινος οικισμός.

Το γραφικό χωριό της Χοιροκοιτίας βρίσκεται σε λοφώδη περιοχή στην επαρχία Λάρνακας, 33 περίπου χιλιόμετρα από την πόλη της Λάρνακας και συνδέεται νοτιοανατολικά μέσω του αυτοκινητόδρομου Λεμεσού – Λευκωσίας με τις δύο αυτές πόλεις. Στα βόρεια συνδέεται με τα χωριά Πάνω και Κάτω Λεύκαρα ενώ στα βορειοδυτικά συνδέεται με το χωριό Βάβλα. Αναμφισβήτητα, ο οικισμός της Xοιροκοιτία είναι ο καλύτερα διατηρημένος προϊστορικός οικισμός της Κύπρου, που χρονολογείται από τη μεταγενέστερη φάση της ακεραμικής νεολιθικής περιόδου (γύρω στο 7000 π.Χ.). Η UNESCO, το 1998, κήρυξε τον οικισμό ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Αποτελεί ένα από τα εντυπωσιακότερα δείγματα πρώιμης μόνιμης εγκατάστασης πληθυσμών στο νησί. Ένας πλατύς τοίχος περίφραξης έχει κτιστεί στα δυτικά του οικισμού.